Vakantie in Tasmanie - zondag 19 februari 2012

Zondag 19 februari 2012 – in Tasmanië

De wekker op 8 uur. Redelijk vroeg voor de zondag, maar pluk de dag is het motto. Met z’n alleen ontbeten. Het weer ziet er goed uit.
Vanuit Delorain zijn we over B12, Mole Creek Road, zijn we naar Mole Creek gereden. In Mole Creek is de grot, de Marakoopa Cave, te bezichtigen. Marakoopa betekend in de taal van de aboriginals, “handsome”. Grote varens vormen de toegang tot de grot.

In een gedeelte van de grot is verboden om te fotograferen. Dit vanwege de gloeiwormen. Bij gebruik van flitslicht sterven de lichtwormen af. De temperatuur in de grotten is 9° Celsius, dus het is zaak om je wat warm aan te kleden.

Om bij de ingang van de grot te komen moet je door een pad van varens lopen en naar mate je dichterbij komt, wordt het dan ook kouder.

In de grot waar de gloeiwormen groeien, is het één sterrenhemel als het licht gedoofd is.

(niet zelf genomen, is van het internet geplukt.)

Even verderop mogen we wel fotograferen. Het is een prachtig gezicht om de druipstenen te bekijken. Sommige zijn doorzichtig. Stalagmieten en stalactieten zijn in verschillende lengtes te bewonderen.  

Hoe verder we de grot ingaan, des te mooier dat de grot wordt. Met speciale lichten worden de diverse effecten weergegeven. Op sommige plekken moet je bukken om niet je hoofd te stoten.

Op een bepaalde plaats heeft de natuur vreemde structuren aangebracht. Zo is er een figuur in de grot welke de zeemeermin wordt genoemd.

Duidelijk is ook te zien hoe het water de grot heeft bewerkt.

In de grot kan het water tot ruim een meter stijgen, maar dan is het ook niet voor het publiek toegankelijk. Op een bepaalde plaats staat een stalagmiet waar de druppels op een gegeven moment van richting is veranderd. Het resultaat loog er niet om.

Buiten de Mole Creek Cave is een beeld van fossiel. Op een plaatje is de betekenis van het fossiel te lezen.

We verlaten Mole Creek Cave en gaan in de richting van Sheffield. We stoppen bij een paar mooie plekjes. Zo ook bij de Mersey Valley.

Dineke laat ons wat aarde zien waarin kristallen zich aan het vormen zijn.

Op onze verdere tocht stoppen we bij een uitspatting genaamd Tasmazia and the Village of Lower Crackpot. Dat is een speeltuin met een groot doolhof.

Daar gebruiken we thee en koffie en wat lekkers erbij.  Pancakes met slagroom en jam.

Van daar uit vervolgen wij onze weg naar Sheffield. Sheffield is bekend om zijn muurschilderingen. Op bijna elke muur is een schildering te vinden.

Sommige van de schilderingen zijn levensecht.

In Sheffield heeft Gea een winkel gevonden met origineel houtwerk uit Tasmanie. Haar oog is gevallen op een speldenkussen en klosjeshouder.

Daarna zijn we doorgereden naar de Devils Gate Dam.

Voor het diner zijn we in Latrobe, het Lucas restaurant. Gerard en Dineke hebben ons daar op een maaltijd getrakteerd. Lekker gegeten en daarna meteen weer naar huis. De regen komt met bakken uit de lucht.

Dineke is vroeg naar bed gegaan, zij heeft de verkoudheid van Gea overgenomen. Met Gea’s verkoudheid gaat het al een stuk beter, ze hoest wat minder.

Vakantie in Tasmanie - zaterdag 18 februari 2012

Zaterdag 18 februari 2012 – in Tasmanië

Gerard en ik zijn vroeg opgestaan om naar Lauceston te gaan. De dongel weigert zich te laten installeren. Tijdens de installatie komt er een melding dat hij bepaalde data niet kan kopiëren.

Dus dat wordt niet op de eigen laptop internetten. In launceston proberen we eerst bij een computerzaak het probleem te laten oplossen, maar ook daar wil het niet lukken. Onze laptop heeft een besturingssysteem van Windows Vista in het Hollands en dat betekend hier een taalbarrière. Dus terug naar de winkel waar we de aankoop hebben gedaan. In de winkel doen ze niet moeilijk met de aankoop en wordt het geld terugbetaald. 

Gerard en Dineke hebben van dezelfde provider ook een dongel, maar dat een met een abonnement. Via Gerard’s of Dineke’s laptop mogen gebruik maken van het internet. Dat geeft maar weer aan hoe snel je ‘afhankelijk’ wordt van het internet.

Terug naar Delorain. Het is een regenachtige dag en we hebben besloten er een rustige dag van te maken. Ondertussen heeft Dineke haar moeder haar schoondochter op visite en met z’n zessen zijn we naar een restaurant gegaan om de lunch te gebruiken.

Na de lunch hebben we geprobeerd een tour te maken door de bergen. Wij zijn in de richting van Montana gereden. Al gauw blijkt het toch te regenachtig te zijn, we kunnen de bergen niet zien door de laaghangende bewolking. Dan blijft er niets anders over dan naar huis te gaan.

Na het eten hebben we via Skype contact gehad met Floor en met John en Helen.

Van John gehoord dat Prins Friso een skiongeval heeft gehad en er erg slecht aan toe is. Op BVN, een satellietverbinding met de Nederland en Belgie, hebben op het nieuws van het ongeval gehoord. De laatste berichten zijn dat er geen complicaties zijn en hij redelijk opknapt.

Zowel John als Floor wisten geen oplossing voor het probleem met de dongel. Van alles geprobeerd om de beveiliging van de laptop te omzeilen, helaas het lukt niet.

Vakantie in Tasmanie - vrijdag 17 februari 2012

Heerlijk geslapen tot ongeveer acht uur. We voelen ons een stuk beter nu. Gea is alleen verkouden geworden. Hoest en proest veel.

Heel lux hebben we buiten op de veranda ontbeten. Gerard heeft op de barbecue bacon and eggs gemaakt. Heerlijk!

Rond tien uur zijn we op weg naar Launceston. Launceston is de tweede grote stad op Tasmanië. Het doet door de gebouwen sterk herinneren aan de victoriaanse tijd. Tijd voor koffie.

Na de koffie brengen we Dineke en Gea bij een handwerkwinkel afgezet en Gerard en ik rijden weer terug naar het winkelcentrum.

In het winkelcentrum is een vestiging van Telstra, een winkelketen die zich o.m. bezighouden met internet artikelen. We kopen daar een Dongel met een pre-paid simcard. Ook kopen we daar een pre-paid simcard voor de telefoon. Dan kunnen we – indien het nodig mocht zijn – Gerard en Dineke altijd bereiken. Met de Dongel hopen we een internet verbinding te bewerkstelligen om met de weblog onze belevenissen te publiceren. Na de aankoop gaan we kijken of Dineke en Gea geslaagd zijn met hun inkopen. Gea heeft wol, splitzijde en knoopjes gekocht.

We zetten koers naar het Cataract Gorge Reservaat. Dit is een prachtig natuurgebied met vele attracties.

Een kabeltrein brengt ons naar het restaurant.  

Daar eten we wat en genieten van het uitzicht.

Voor mij zie ik dat er scones op de menukaart staat, maar dat is lekker. Gea houdt het bij een croissant.

Er is daar vandaan een wandelpad en een kabelbaan. Gerard en Dineke besluiten het wandelpad te nemen. Gea en ik nemen de kabelbaan. Het uitzicht is een hele belevenis. Aan het meer is een natuurbad, welk in de zomermaanden druk bezocht wordt.

Aan de overkant van het park lopen de pauwen je als het ware voor je voeten.

Blij verrast komen bij de kabelbaan een tweetal kleine kangaroes of te wel wallabies tegen.

Het is een vrouwtje met haar jong. Ogenschijnlijk lijken ze gewend te zijn aan mensen, want ze zijn niet schuw.

Terug met de kabelbaan worden we opgewacht door Gerard en Dineke.

In Tasmanië val je van de ene verbazing in de andere.

Ten noorden van Launceston ligt het plaatsje Beauty Point. Daar is Seahorse World. Daar worden o.a. zeepaardjes gekweekt voor de verkoop van aquarium vissen voor over de gehele wereld. Je kunt hier de diverse stadia bekijken vanaf de geboorte tot volwassenheid van de zeepaardjes.

Op de terugreis komen door het dorpje Grindewald. Een grootgrondbezitter heeft daar een Zwitserse Chalet laten bouwen. De stukken land verkocht hij onder de voorwaarde dat de huizen die daar gebouwd werden ook een uitstraling moeten van een Zwitserse chalet. Door de begroeiing van de bomen en planten is niet veel te zien van de huizen. Een klein – hoe kan het ook anders – Zwitsers kerkje domineert het dorpje. Al met al een schattig gezicht.

En dan weer op weg naar huis.

Op weg naar Tasmanië - donderdag 16 februari 2012 - Melbourne - Tasmanie

Donderdag 16 februari 2012 – aankomst in Melbourne

Het gedeelte van de vertrekhal van Melbourne is een gedeelte zonder slurven en zeer eenvoudig. Dit komt mede doordat het alleen maar binnenlandse vluchten zijn en er geen grote vliegtuigen die naar de kleine vliegvelden gaan. Een twee propeller vliegtuig zal ons verder brengen naar Launceston. De keuze voor het vliegveld van Launceston boven die van Hobart is gelegen in het feit dat Delorain, onze uiteindelijke bestemming, dichter bij Launceston ligt dan Hobart.

Iets meer dan een uur vliegen en we zijn op Tasmanie. Het is een klein tweemotorig vliegtuig met weinig ruimte binnen. Onze kleine koffers moeten in het bagageruim, de overige handbagage moet onder de stoelen voor ons passen.

Twee rijen van twee stoelen, breder is het niet. Tijdens de vlucht werden we nog verrast met een snack van een klein broodje en thee.

Vanuit de lucht, en helemaal als er weinig bewolking is, is het uitzicht ontzettend mooi.

De landing ging, zoals verwacht, met wat horten en stoten. Maar dan merk je ook het verschil tussen zo’n groot vliegtuig en dit kleine broertje. Veilig aan de grond, de trap af en lopend naar de aankomsthal. We moeten even wachten voor een vliegtuig dat aan het taxiën is.

In de hal staan Gerard en Dineke ons op te wachten. Een waar weerzien na enkele jaren. En een ontmoeting waar we lang naar hebben uitgekeken.

Met het ritje naar Delorain wordt al je verliefd op het eiland. Een totaal andere wereld. Met bergen en uitgestrekte heuvels en dalen. Het eerste wat we leerde is de naam van de berg vlakbij Delorain; QUAMBY

De rit naar het huis van Gerard en Dineke geeft al de verscheidenheid van de natuur. Aangekomen hebben we onder het genot van een kopje thee, hebben we heerlijk kunnen praten over de dingen die we de komende weken gaan bekijken. Niet in details, we willen ons laten verrassen. Na het eten even in de luiigheid, maar niet voor lang. De reis heeft ons afgeknoedeld.

Tijd om deze zitplaatsen te verruilen voor een bed.

Op weg naar Tasmanie - woensdag 15 februari 2012 - Singapore

We hebben heerlijk geslapen en voelen ons uitgerust. Redelijk op tijd opgestaan om de koffers weer in te pakken. Vanavond gaan we richting Melbourne.

Het ontbijt is op de 2^e verdieping en ook hier met een mooi uitzicht. Alles is goed verzorgt. Wij houden het bij een Engels ontbijt. Na het ontbijt, uitchecken. De koffers mogen in de lobby worden achtergelaten. De conciërge houdt toezicht. Dat geeft een veilig gevoel.

Met de taxi naar het Jurong Bird Park. Het Jurong Bird Park is een van de werelds grootste vogelpark. Over 5.000 vogels zijn hier ondergebracht.

Op verschillende plaatsten in het park worden er demonstraties gegeven wat de dieren zoals kunnen. Het begint bij de pinguïns. Deze worden gevoerd en het aanwezige publiek wordt verteld over de bijzonderheden van deze dieren. Er is een hele route uitgezet, waarlangs we de vogels kunnen bewonderen. Met de papgaaien is een hele show te bekijken. Aan het begin van de route is een plek waar je op de foto gezet kunt worden met de papagaaien.

Op de foto lijkt het wat sobertjes, maar voor de foto’s die voor de verkoop zijn moest ik een stokje vast houden waarop vier kleine papgaaien zaten.

Ze hebben er verschillende foto’s van gemaakt en uiteindelijk hebben we er een drietal uitgezocht. Ook hier viert de commercie hoog tij. Deze drie foto’s kosten ons $ 75,- Maar we gaan ervan uit dat een groot deel daarvan ten goede komt van het park en de dieren. Teveel om op te noemen zijn de verschillende delen van het park waar je de vogels van nabij kunt ontmoeten en soms voor een paar dollars zelfs kunt voeren.

En over voeren gesproken, het wordt langzamerhand tijd om ook aan onszelf te denken en de lunch te gebruiken. De plek die daarvoor was aangewezen was bij de ingang van het park. Met een stempeltje op de hand – dan konden we in ieder geval weer de tuin in – kwamen in het restaurant dat was ingericht alsof het midden in de rimboe stond.

Maar wel hygiënisch. Een soort McDonnald, maar dan in de jungle stijl. Nadat we de andere helft van de vogeltuin hadden bekeken moeten we toch rekening houden met de tijd. Kwart voor vijf zou de chauffeur bij het hotel staan om ons naar het vliegveld te brengen. Dus weer een taxi genomen en hotelwaards gekeerd. Ruim op tijd in het hotel. Tijd genoeg voor Gea om een kannetje thee te bestellen. Ze heeft zich er nog net niet in verslikt, maar de prijs was $ 14,-. Maar ja wat wil je in een 5-sterren hotel.

In de hal van het hotel stond een klok die verschillen tijden aangaf; de tijd in Singapore, London, New York en Los Angeles.

De tijd in London.

De tijd inSingapore.

Exact kwart voor vijf stond de taxichauffeur voor onze neus, de koffers inladen en op weg naar het vliegveld. Ingecheckt en zonder problemen door de douane. Het Singapore Changi vliegveld is immens groot, groot genoeg om te kunnen verdwalen.

Rond vijf uur waren we op het vliegveld, dus hadden we nog wel even tijd voor een broodje. Uiteindelijk konden naar de Gate en plaats nemen in het vliegtuig.

Het vliegtuig zou om vijf voor acht vertrekken, ware het niet zo dat enkele passagiers voor de 1^e klas meende dat zij wat later in het vliegtuig mochten stappen.  Twee van hen waren maar net op tijd, de koffers waren al uit het vliegtuig gehaald. En mochten ze toch nog mee. Voor ons was het geen probleem, wij moesten toch immers zo’n zes uur wachten op onze aansluiting op Tasmanië.

Ook hier konden we in het vliegtuig de verrichtingen van de bemanning middels een scherm op de voorstoelen bekijken.

Er zit drie uur tijdsverschil tussen Singapore en Melbourne.

Aankomsttijd in Melbourne is rond half zeven, locale tijd . Het vertrek naar het vliegveld van Launceston, Tasmanië: tien voor twaalf. Bijna zeven uur wachten en geen oog hebben dichtgedaan op de vlucht van Singapore naar Melbourne.