Een catamaran brengt ons van Strahan tot aan de Hell Gates, een zeeopening aan de westkust van Tasmanie. Daarna zet hij koers naar Gordon River, waar een kort uitstapje door de regenwoud op het programma staat. Terug richting Strahan meert de boot aan bij Sarah Island, waar begin 1800 de gevangen vanuit Engeland werden vastgehouden.
Aan boord is, net zoals in het vliegtuig, een scherm te zien waarop de gegevens van de trip valt af te lezen.
De trip brengt ons langs Fish Farms, hier worden de zalm voor de verkoop gekweekt.
De eerste stop is een aanlegplaats voor een wandeling door de Rainforest.
Gea wil deze wandeling wel doen, ik blijf liever aan boord met Gerard en Dineke.
Gea heeft tijdens de wandeling een slag gezien die lag te zonnen in het woud.
Voordat we naar de volgende stop gaan, wordt de lunch voorbereid. Deel voor deel van de passagiers kunnen naar de counter gaan om de lunch te verzamelen. Het is goed verzorgd.
De tweede stop is een bezoek aan Sarah Island. Vanaf 1822 tot 1833 werden hier veroordeelden uit Engeland gebracht. Door een gids wordt een levendig verhaal verteld over het eiland en haar bewoners.
Er heerste hier een strenge discipline. Er diende gewerkt te van zonsopgang tot zonsondergang. Vijf en een halve dag per week. Er blijken nog veel open vragen zijn over de gebouwen op het eiland.
Waarom en waarvoor ze gebouwd werden. Op het eiland staan veel ruines van gebouwen.
Het opmerkelijkste gebouw is wat men de gevangenis noemt. Het is drie etages hoog, maar hoe het in originele staat heeft uitgezien is niet bekent. Er zijn dan ook geen tekeningen van het gebouw. Alleen maar een impressie.
Na het bezoek aan het eiland keren we weer terug naar Strahan. Aan land gaan we nog even snuffelen in de souvenierswinkel. Naast het kantoor van de Gordon River Cruises is een houtzagerij.
Hier wordt een demonstratie gegeven over het zagen van de bomen en het bewerken van het hout.
Voor dat we terug naar Anchor Down gaan, moet er eerst getankt worden. Aan de overkant van het tankstation staat een houten beeld van een kangaroo.
De bungalows van Anchor Down zijn ruim ingericht.
Buiten in de tuin zijn diverse lampjes aangebracht, welke op zonne-energie werken.
Op de plek van Anchor Down heeft vroeger - rond 1900 - een groot hotel gestaan. Helaas is het door een brand verloren gegaan. Voor onze avondmaaltijd gaan we Strahan in.
In het restaurant van Hamers - mogelijk een Hollandse emigrant - vinden we een gezellig hoekje om te eten.
Na het eten rijden we naar Ocean Beach, het is het langste strand van Tasmanië. 30 km lang.
we gaan hier de zonsondergang bekijken. Het is een plaatje.
Dan is de koek op en gaan we terug naar Anchor Down.
Hoi weer een geweldige reportage en die filmpjes zijn ook hardstikke leuk.Ik hoop dat iedereen nu opgeknapt is en niet verder meer ziek word.
BeantwoordenVerwijderen