Voor het huisje zit een Aalscholver z'n vleugels te drogen om daarna een nieuwe duik naar voedsel te maken.
De konijnen bij de buren.
Op de brug, op de peiler in het midden van de foto, is een markering te zien hoe hoog het water heeft gestaan, nadat de rivier was verzwelgd door het regenwater.
Na een kort ritje komen we bij de rand van de wereld.
Een uitkijkpost markeerd de Edge of the World.
Hier staan we dan bij de rand van de wereld. Niet springen!
Het water stort zich op de kust.
Dineke is op zoek naar hout voor de tuin. Er is genoeg te vinden, maar het mocht niet groot zijn. Anders moest ze van Gerard naar huis lopen.
Uiteindelijk toch nog een stukje hout gevonden. Het lijkt op een kameel.
We gaan verder naar Nelson Bay. Daar is een kleine waterval waaraan Gerard en Dineke goede herinneringen aan hebben. Het is wat lastig om daarbij te komen.
Gea werd nog even verrast doordat er vlakbij haar een grote kangaroe over de weg overstak.
Door het plotselingen gebeuren, had ze het besef niet om gauw haar camera te pakken.
Op weg naar Couta Rocks, een piepklein vissersdorpje dat zelfs moeilijk op de kaart te vinden is.
Het is een visserdorp dat bekend staat om de kreeftenvisserij. Onderweg komen we nog een opmerkelijk verkeersbord tegen. Het geeft aan dat op deze weg, van zonsondergang tot zonsopgang niet harder gereden mag worden dan 45 km/h.
Langs de wegen in Tasmanie komen veel Devils om het leven door aanrijdingen met voertuigen.
Door naar Sumac Lookout. Daar heb je een prachtig uitzicht over de Sumac River.
Borden vertellen ons wat er zo al te zien of zich bevind in het gebied van de Sumac River.
Ook bij deze uitkijkpost is een picknicktafel en daar maken we graag gebruik van om wat te eten en te drinken.
We proberen de Tayetea Bridge te bereiken. Deze brug is door het wassende water en de boomstammen die in de rivier dreven, vernield. Helaas bleek het dat de weg nabij de brug afgesloten is en het ook verboden is voor onbevoegden het hek te passeren.
Via het internet heb ik wat foto's gevonden over de brug.
Wat het water niet al kan doen. Hele pijlers weggeslagen.
Een stuk voor niets gereden, maar wel een prachtige omgeving. we rijden door naar Smithton.Onderweg zich vlakbij een tweetal arenden. Een blijft nog even zitten om te poseren voor de foto.
Even later zien we ze gezamenlijk zitten op de takken van het struikgewas.
In Smthton gaan we nog even langs bij familie van Dineke en verre verwant van Gea.
Gerard geeft aan dat om 14.40 uur de kilometerstand, vanaf onze aankomst, op 4001 km staat.
Bij Killynaught gaan we een bakkie doen en heerlijke scones gegeten in een restaurant, Seebreeze genaamd.
Een hertenkamp ligt op de route.
Table Cape is ons volgend doel. We gaan richting de vuurtoren.
Verder doorgereden naar Devonport. Vlakbij de haven hebben gegeten in een restaurant. Na het eten gaan we richting Penguin om bij Lilico Beach de komst van de kleine penguins af te wachten.
we moeten veel geduld oefenen, want pasals het donker is komen zij aan land.
Om half negen wordt de eerste penguin aan land gezien. Medewerkers van de Lililico Beach Conservation Area zijn met zaklantaars, die bedekt zijn met een rode lap, aanwezig om ons een en ander te vertellen over de penguins. Zij heeft een opgezette penguin bij zich.
Gea mocht het even vasthouden en aaien. De penguin is een mannetje dat zij dood hadden gevonden. Het is daarna gevriesdroogd en zodoende kunnen zij hem aan het publiek tonen. Het heeft een donker blauwe verenvacht en aan de voorkant voelt het aan als zijde.
Daarna was het was wachten tot het donker werd. De zonsondergang was erg mooi, weinig wolken.
Pas bij het donkerte en met behulp van de rode zaklantaarn, konden we de penguins aan land zien gaan. Het is het kleinste soort penguins, dus je moet goed kijken.
En met dit feest gaan we terug naar Delorain.
A.s. vrijdag gaan we weer op pad.
